Triest verhaal over teven en pups van broodfokkers

Dit verhaal begint ongeveer acht weken voor jij die dierenwinkel binnenstapte.

Mams vertelt:
Het is hier vochtig, koud en vooral donker, zo donker... Mijn naam is teef uit het derde hok van links.
Zo noemen ze me toch altijd als ze het over me hebben. Ik ben drie jaar oud. Ik ben bijna zestig dagen zwanger en ik heb zo'n honger. Hopelijk krijg ik straks nog iets te eten. Op veel hoop ik al lang niet meer maar gewoon een snede brood, daar zou ik al blij mee zijn.

We zijn hier met ongeveer vijventwintig teven. Allemaal op de één of andere manier familie van elkaar, mijn mams zit twee hokken verder. Maar we zien elkaar nooit. We mogen enkel uit ons hok om gedekt te worden en dan nog brengen ze de reu vaak gewoon naar hier. Hij zit immers maar zes hokken verder. Ik vraag me vaak af hoe het hierbuiten uitziet. Zou het overal zo donker zijn?

Ik heb zo'n honger... en ik voel dat mijn buik stilaan onrustig wordt, volgens mij gaan mijn pups stilaan komen. Tja, na vijf nesten op een goeie twee jaar tijd weet je wel hoe het gaat, hoor. Ik voel me zo alleen... was er maar iemand die me effe gezelschap kwam houden, niet lang, heel even zou al fijn zijn ...

(enkele dagen later)

Wel, mijn pups zijn geboren, ik weet niet goed wanneer, dag of nacht, het is hier altijd donker, je verliest zo snel de tel. Er zijn drie reutjes en vijf teefjes geboren. Eén teefje heeft de eerste vierentwintig uur niet gehaald. Ze zag er zo ziek uit. Ik heb gebruld, gegild, maar niemand kwam me helpen, een beetje later was ze dood. Een paar uur later kwam 'die man' binnen, hij mopperde wat over dode pups en hij nam haar mee. Ik vraag me af waar ze nu is. Ik heb nog altijd zo'n honger. Mijn pups ook! Het is zo zwaar zo zwaar, maar toch ben ik weer een beetje vrolijk, eindelijk weer wat leven rondom mij. Hoewel ze wel heel stil zijn, hoor. Hopelijk zijn ze niet allemaal ziek! Zou ik wat fout doen? Mijn buik doet zo pijn.

(5,5 weken later)

Ik ben weer helemaal alleen. Gisteren is 'die man' mijn pups komen halen. Ik had me zo voorgenomen deze keer blijven ze bij mij. Hij neemt ze me niet meer af. Maar het enige dat mijn protest heeft opgeleverd was een klop op mijn kop en een stamp tegen mijn buik. Mijn puppies wilden helemaal nog niet weg van me. Ze zijn nog zo klein oh zo klein. Ik ben zo bang, waar zouden ze naartoe gaan? Ze kennen niks van de wereld, enkel dit hok. Ik wou dat ik ze meer had kunnen leren, maar ook ik ken enkel dit hok. Ik ben hier geboren en hier nooit weggeweest.

Mijn buik doet zo verschrikkelijk pijn. De eenzaamheid is ondraaglijk. Nooit iemand om mee te spelen of om lekker tegenaan te kruipen. En toch probeer ik vriendelijk te zijn tegen 'die man' in de hoop dat ik 'ns een aai of een lief woord krijg, maar ik doe telkens wat fout. Mijn buik doet zo'n pijn. Ik hoop dat mijn pups wel weten hoe ze het goed moeten doen, ik heb ze zo weinig kunnen leren, ik hoop dat ze zich redden. Drie van de zeven pups waren zo ziek. Hopelijk knappen ze snel weer op.

De pijn in mijn buik wordt erger en erger. Zou er iets mis zijn? Ik gil van de pijn maar niemand komt. Ik voel me zo verschrikkelijk eenzaam. Wat doe ik toch fout?

Met ieder uur dat voorbijgaat wordt de pijn erger en ik heb het zo warm, zo vreselijk warm. Ik heb het opgegeven om te gillen, er komt toch niemand. Zoals altijd sta ik er alleen voor. Ik heb het zo koud, zo warm, zo koud. Ik ril er van ... en dan die pijn, ik weet niet hoe lang ik dit nog volhoud... Had ik maar mee gekund met mijn pups. Gewoon één keer de buitenwereld zien. Zou het daar ook zo donker zijn?

De pijn is niet meer te verdragen. Ik denk dat ik maar stilaan ga slapen, waarschijnlijk word ik nooit meer wakker, maar weet je. Mijn mams heeft me ooit een verhaal verteld van een wereld waar bomen zijn en gras en licht en andere honden om mee te spelen, wie weet ga ik daar nu wel naartoe ...

Een paar uur later komt 'de man' aan, hij zucht wat over rotteef en hij roept: "Hey, er is er hier ééntje dood, ...".

Pups vertellen:
Amper 5,5 week oud en 'die man' kwam ons bij onze lieve mams weghalen. Hij grabbelde ons vast aan nek, poten, staart, waar hij ons maar kon pakken. We werden met zijn allen in een doos gestoken. Het was zo eng. Drie van ons zijn zo ziek. Alles is zo donker, waar gaan we naartoe, wat gebeurt er, waarom kan mams niet mee? Honger... zo'n honger...

Wat een raar geluid, net een beer die naast ons brult en de wereld beweegt plots, konden we nu maar zien naar waar we gaan. Wat gebeurt er toch? Zo bang... 'die man' brult dat we onze kop moeten houden ...

Een half uurtje later is alles plots stil. Oh hey, daar gaan we weer, hobbel, hobbel...

De doos gaat open... Jeetje, wat is het hier klaar!!! Mijn ogen..., wat doet dat pijn, we zien niks.... 'die man' en een andere mopperen wat over twee dode pups ... Oh nee, twee van onze zusjes zijn dood. De rest wordt uit de doos gehaald. Ze gooien ons in een hok ... Het is hier zooooo klaar. Zoveel mensen, zoveel lawaai. Zo bang... iedereen lacht naar ons en tikt tegen het hok.

Eén van die personen kan jij zijn. Koop nooit een pup bij een dierenwinkel of broodfokker. Dit hebben bijna alle pups die je daar ziet meegemaakt. Als je zo'n lief koppie naar je ziet kijken denk dan aan zijn mams die ergens in een donker hok zit (kijk bovendien 'ns naar dat magere lijfje met bolle buikje, ongetwijfeld vol van de wormen, omdat ontwormen teveel kost). Door pups te kopen in deze winkels en broodfokkerijen, houd je deze handel in stand en zullen honden onder deze omstandigheden hun leven moeten blijven doorbrengen! Pups horen NIET op te groeien in een donker hok of in de etalage van een winkel, pups horen lekker in de huiskamer op te groeien. Overladen door liefde en steun van mams en haar baasje.

Dit verhaal heb ik gevonden op http://www.jackrussellforum.nl.
Hoe weet je of je met een broodfokker te maken hebt?